(i. A.) (c. hâcât, havâyic). 1. İhtiyaç, lüzum, iktizâ: Bu kadar tafsilâta ne hâcet? Böyle zahmetlere hâcet yok. 2. Muhtaçlık, zaruret. 3. Lâzım ve zaruri olan şey: İnsanın birçok hâcetleri vardır. Def-i hâcet = 1. Muhtaç olunan şeyi elde etme. 2. Abdest. Kazâ-i hâcet Abdest etme. Kadıyyül-hâcit — Her hâceti defeden Tanrı. Havâyic-i zarOriyye = İnsanın zarurî olarak muhtaç olduğu yiyecek, içecek ve giyecek gibi şeyler (Ar. terkiplerde «hâce» suretinde kullanılır): Indel-hâce, ledelhâee = Lüzumu hâlinde.

need. requirement. necessity. the need to relieve oneself.

(A.) [حاجت] ihtiyaç.

(i. F.). ihtiyaç ve zarureti olan, muhtaç.

(i. A.). İhtiyâcı gören, gideren.

(A.-F.) [حاجتمند] muhtaç.

ihtiyaç duyulduğu zaman.