(İHRAC) (i. A. «hurûc» tan masdar) (c. ihrâcât). 1. Çıkarma, dışarıya atma: Kendisini yurdundan ihraç ettiler. 2. İstihsal etme, elde etme: Çiçeklerden güzel kokular ihraç ederler. 3. Ülkenin ziraî ve sınaî mahsullerini dış ülkelere gönderme: Bu vilâyet hayli yapağı ihraç eder. (c.). Bir memleketin her türlü mahsullerinin dış ülkelere gönderilen kısmı. Bir memleketten çıkıp döviz girmesine sebep olan ziraî ve sınaî mahsuller; zıddı: ithalât: Bir memleketin ihrâcatı ithalâtına uymalıdır.
Sermaye piyasası araçlarını ihraç eden anonim ortaklıklar, mevzuata göre özelleştirme kapsamına alınanlar dahil kamu iktisadi teşebbüsleri, mahalli idareler ile bunlarla ilgili özel mevzuatları uyarınca faaliyet gösteren kuruluş idare ve işletmelerdir.
(i. A. «hurûc» dan masdar) (c. istihrâcat). 1. Bir şeyin içinden diğer bir şeyi çıkarma: Arapça’dan mânâ istihrâc etmeye muktedirdir; gül yaprağından gül suyu denilen güzel kokulu su istihrâc olunur. 2. Netice çıkarma, istidlâl etme: Bu sözden ne İstihrâc ediyorsunuz? 3. Bir dilde okuduğunu anlama, mânâ çıkarma: Fransızca’da Istihrâcı vardır. 4. Fal bakma, yıldızlardan mânâ çıkarma: İstihracâtla uğraşıyor.
