(i. A.). 1. Doyurma: İşbâ-ı muhtâein = Muhtaçları doyurma. 2. (kimya) Suyun bazı tuzları eritebildiği miktar ki, ondan fazlası konursa erimeyip dipte durur: işbâ hâlinde, işbâ derecesinde. 3. (e.) Arap şiirinde vezin ve kafiye için bir kelimeye elif gibi bir harf ilâvesi.
(i. A.) (mü. kisbiyye). Sonradan kazanılmış; tabii ve cibillî, yani yaratılıştan olmayan: Hüner ve mârifet kisbîdir; ahlâkın insanda cibillî mi, kisbî mi olduğu meselesi filozoflar arasında münakaşa mevzuudur.
