(i. A. «kerem» den smüş) (mü. kerîme) (c. kirâm). 1. Asalet ve şeref sahibi, zıddı: leîm: Kerîm bir adamdır. 2. Kerem ve cömertlik sahibi, cömert, lutuf ve ihsan sahibi: Kerîm olan adam vâdini borç sayar. 3. Büyük, yüksek, şan ve şeref sahibi, saygıdeğer, Ar. muhterem, azîz, muazzez: Kur’an-ı Kerîm; Ayet-i kerîme. Allah kerîm = Allah kerem ve ihsan sahibidir; Allah verir. Yokluğa karşı teselli tâbiridir.
(i. A.). 1. Ayet-i kerîme, Ayet-i Kur’aniyye. 2. Kız, kız çocuk: Kerîme hanım, kerîmenizi nikâhladınız mı? («Kerem» den saygı ve nezaket tâbiri olarak kullanılır. Kendi kızı için kullanmak doğru değildir, tevâzua aykırıdır; muhâtabın kızı hakkında kullanılır).