(i. A. «fi’l» den imef.) (mü. mef’Üle). Yapılmış, kılınmış, işlenmiş, (i. A. c. mefâİl). (gramer) FAilln te’sirini kabûl eden şahıs veya şeye delâlet eden isim: «Çocuk bardağı kırdı» cümlesinde çocuk fâil ve bardak mef’uldur ki, mef’Ül-i bih de denilir. Ism-i mef’Ül = Yazılan, yazılmış gibi. Mef’Ül-i ileyh = Arapça’da «ilâ» harf-i cerriyle, Türkçe’de «e» yahut «ye» ekiyle yapılan ismin e hâli: Eve gittim, dışarı çıktım, arabaya girdim gibi. Mef’Ül-i bih = Arapça’da «b» harf-i cerr’ı ve Türkçe’de «i, ı» eki ile yapılan ismin i hâli: Kitabı okudum, yazıyı yazdım gibi.
