(i. A.) (c. ahbâr). I. Bir vakanın tebliği, bir hâdiseden, hazır bulunmayanlara verilen malûmat, bilgi, havâdis, asıl Türkçe’si: Salık. Haber gelmedi; o işden bize haber veren olmadı; bir şey olursa ben size haber ederim. 2. İlim, vukuf, malûmat, bilgi: Fenden, senattan haberi yoktur; bu işden haberim olmadı. 3. Hadîs-i şerif = Peygamberimiz’in sözleri ve fiilleri: Haberde böyle denmiştir. 4. (edebiyat) Gramerde bir isme yakıştırılan sıfat, müsnet: «Allah büyüktür» denildiğinde «Allah» mübtedâ ve «büyük» haberdir. 5. (edebiyat) Olayı bildiren bir fiil veya cümle; mukabili: İnşâ. Bî-haber = Bir işten haber ve bilgisi olmayan, vukufsuz, malûmatsız, gafil (tersi olan «bâ-haber» tâbiri kullanılmayacak kadar soğuktur). İlmühaber = 1. Bir şeyin alındığını gösteren resmî senet. 2. Bir hususu göstermek üzere ekseri muhtarlarca verilen resmî kâğıt. Kara haber — Birinin ölümü hakkında akrabasına verilen haber.

(Ar. terkip) (mü. ileyhâ) (tes. ileyhümâ). (c. ileyhüm) (İlâ edatı ile zamirlerden mürekkep. Bazı Arapça terkiplerde bulunur). Ona, onlara, kendisine, kendilerine: MÜmâ-ileyh, mOmâ-lleyhâ, mûmâ-ileyhimâ, mûmâ-ileyhüm: Kendisine, kendilerine İmâ olunan, müşârileyh, müşârileyhümâ, müşârileyhüm: Kendisine, kendilerine işaret olunan. Mef’Ül-ileyh: İsmin «adama, deveye» gibi -e hâli. Müzâfileyh: Yine ismin «adamın, devenin» gibi -in hâli.

(I. A.) (mü. ismiyye). 1. Ada ait, isme ait. Arapça gramerde iki isimden, yani müsnet ile müsned-i ileyhten mürekkeb cümle: Türkçe’de cümle-i ismiyye yoktur.

(i. A.). Himyertler zamanında Yemen’de kullanılan bir SAmî yazısı.

(i. A. «sünûd» den imef.) (gramer). Bir İsim cümlesinde isnâd olunan parça ki, gramerde «haber» ve mantıkta «mahmul» da denilir: «Allah kadîmdir» cümlesindeki «kadîm» müsneddir. Müsned-ün-ileyh = Cümlenin diğer parçası ki, müsned ona dayanır. Gramerde «mübtedâ» da denilir.