(TEMYİZ) (i. A. «meyz» den). 1. Ayırma, farketme: Hayır ve şerri temyize muktedir bir adamdır. 2. iyiyi kötüden farketmek duygusu: Bu adamda temyiz yoktur. 3. (hukuk). Bir davanın son bir defa görülmesi, en yüksek mahkemeden geçmesi: Dâvâyı temyiz etti. Dîvân-ı temyiz, sonra mahkeme-i temyiz, sonra temyiz mahkemesi ve kısaca temyiz = Yargıtay.

appellate. appeal. supersedeas.

appeal. discernment.

appeal. cassation. distinguishing. discerning. recognizing. to distinguish between right and wrong. differentiation. discrimination.

(A.) [ تمييز] ayırdetme. 2.seçme.

(i. A. hukuk). Temyiz yoluyla.