(i. A. «nefret» ten masdar). 1. Birbirinden ürküp kaçma, birbirinden nefret etme. 2. (edebiyat) Bir kelime, hece veya ibârenin zor veya art arda telâffuz olunup kulağa çirkin gelmesi: Tenâfür-i hurûf, tenâfür-i kelimât.